دو سال قبل طالبان طبق برنامه امریکا و ناتو وارد کابل شدند و همانند دور اول حاکمیت‌ شان نخستین حمله شان بر زنان و علم و دانش بود و با گذشت هرروز تطبیق قوانین زن‌ستیزانه شان را افزایش دادند که ملت را در تنگنای دشواری قرار داده اند. طالبان با آنکه ظاهرا «عفو عمومی» اعلان کردند اما چون کوچکترین اعتقادی به «حقوق بشر» و عدالت ندارند، عملا در ولایات مختلف به قتل و شکنجه مخالفان و روزنامه‌نگاران پرداخته صدها تن را کشتند. آنان زنان و مردان را در ولایات مختلف به اتهام به‌اصطلاح اخلاقی در ملا عام به شلاق بسته و تحقیر می‌کنند و این در حالی است که رسوایی‌های جنسی و فساد سران طالبان در رسانه‌ها درز کرده ولی آب از آب تکان نمی‌خورد. هرچند فقر، بی‌کاری و فلاکت در سرتاسر کشور بیداد می‌کند، اما طالبان فقط به حجاب زنان و ریش مردان چسبیده اند.

با آنکه طی دو سال کوچکترین صدای مخالفت با طالب سرکوب و به زندان و شکنجه منتهی گردیده است، اما بخصوص زنان شجاع ما از مبارزه دست نکشیده و در مقابل هر اقدام زن‌ستیزانه طالبان تاریک‌اندیش صدای اعتراض شان را بی‌باکانه بلند می‌کنند.

در عصر روشنایی و علم و تکنولوژی، یک نیروی قرون‌وسطایی و ساخته شده توسط استعمارگران هرگز نمی‌تواند برای مدت طولانی به حاکمیت ادامه دهد. طالبان همانند برادران جهادی شان در اذهان مردم منفور اند و در نتیجه فریاد عدالت‌خواهی مردم بساط اینان به مرور زمان برچیده خواهد شد. ما با ایستادگی و تلاش‌های خود می‌توانیم عمر حاکمیت سیاه اینان را کوتاه‌تر سازیم.