۱۷ سنبله ۱۳۶۱ (هشتم سپتامبر ۱۹۸۲) روزیست بس خونین در تاریخ کشور ما. درین روز دستان پرخون نوکران و چاکران روسها(باند منفور خلق-پرچم) با قتل بهترین و آزاده ترین فرزندان این کشور رنگین تر شد.

به سلسله آدم کشی های باند بدنام خلق و پرچم، چهارده تن از آزادیخواهان این سرزمین به روز چهار شنبه هفدهم سنبله سال ۱۳۶۱ خورشیدی از زندان پلچرخی کابل بیرون کشیده شدند و در لاله زارِ پولیگون پلچرخی کابل تیرباران گردیدند.

قربانیانِ این جنایتِ هولناک و نابخشودنی که هیچ جرمی جز مردم دوستی، وطنپرستی، آزادیخواهی و عدالت پسندی نداشتند، عبارت بودند از: انیس آزاد(شاعر و نویسنده)، شاهپور قریشی( اقتصاد دان)، نعیم ازهر(اقتصاد دان، شاعر)، میرویس(انجنیر)، محمد امین(انجنیر)، محمدعلی(انجنیر)، نادرعلی دهاتی-پویا (انجنیر)، ضیاءالحق(افسر)، عبدالواحد رائین( داکتر طب)، زبیراحمد(انجنیر)، محمد داود(انجنیر)، احمد ضیاء(قاضی - حقوقدان)، زمری صدیق(انجنیر)و صدیق جویا(داکتر طب).

روسها و نوکران ددمنش شان روشنفکران آزاده، مردم دوست و وطنپرست را که در قلب مردم خود جا داشتند، سد راه خود پنداشته و در گوشه و کنار افغانستان به دستگیری، شنکنجه و اعدام آنان پرداختند.

در دروه مکدر کودتاچیان هفت ثوری هزاران روشنفکر آزاد و وطندوست یا در زندانها پوسیدند و یا در زیر شکنجه های وحشیانه ددمنشان خلقی و پرچم جان سپردند، ولی سر خم نکردند. و یا هم بیشتر شان در پولیگون های پلچرخی با هزار و یک آرمان و آرزو زیر خاک زنده به گور شدند.

جنایات و تبهکاری های باند جنایت پیشه خلق و پرچم و باداران روسی شان بی پاسخ نماندند. اقشار و طبقات مختلف کشور با حضور در سنگر های داغ مبارزه ضد روسی و مزدوران داخلی شان پوزه متجاوزان روسی را به خاک مالیدند و با بیرون شدن روسها دولت دست نشانده نجیب که در حقیقت یتیم شده بود چند ماه دوام نیاورد و سقوط کرد. اما تمام دستاورد های مبارزه عدالتخواهانه مردم ما توسط یک تعداد از رهزنان رهبر نما دزدیده شده و زمینه برای جنایات بنیادگرایان فراهم شد.

تصاویر شهدا:

انجمن اجتماعی دادخواهان افغان
۱۶سنبله ١۳٩۵ (۶ سپتامبر ۲۰۱۶)