‍روز جهانی حقوق بشر امسال مانند هر سال دیگر زیر سایه وحشت، قتل، کشتار، و صدها مصایب دیگر فرا می‌رسد. جنایتکاران طالبی و داعشی هر روز خون می‌ریزند، دولت فاسد و ضدمردمی و حامیان خارجی شان بیشرمانه تماشاگر وضعیت موجود بوده و مصروف بده و بستان با جنایتکاران اند. حوادث اخیر مانند راکت‌پراکنی های کابل، حمله ددمنشانه بر پوهنتون کابل، انتحاری دهشتناک در کورس کوثردانش، حمله بر زایشگاه دشت برچی و ده‌ها رویداد خونین دیگر در کابل و ولایات جسم و روان مردم را بشدت می‌آزارد، ولی غنی و عبدالله و حلقه‌های فاسد اطراف شان خمی بر ابرو نیاورده، وقیحانه لاف از تامین امنیت و مصونیت جان مردم می‌زنند.

‍عدالت و حق مردم به صورت کم‌سابقه‌ای زیرپا شده و خواست برحق خانواده‌های قربانیان که تامین عدالت است بیش از هرزمانی نادیده گرفته شده است. با رهایی هزاران خونریز طالبی، بخشیدن مغز متفکر تروریزم انس حقانی و معامله ننگین با قصاب کابلیان گلبدین راکتیار،‌ بدترین خیانت‌ها بر قربانیان و بستگان شان صورت می‌گیرد. پروژه صلح افغانستان که صرف مصرف تبلیغاتی داشته جز خاک بر چشم مردم پاشیدن چیزی دیگری نیست. آوردن وحوش طالبی در کنار سایر برادران همفکر شان به قدرت کوچکترین همسویی با خواست‌های عدالت‌خواهانه بازماندگان قربانیان نداشته، بلکه توهین رذیلانه دیگری به خون صدها هزار انسانی است که به دست این غلامان پاکستان سلاخی شده اند. تفاهمنامه اخیر امریکا با طالبان نشان داد که سرنوشت مردم ما مشمول هیچ معادله سیاسی نبوده و نیست و امریکا برای منافع استعماری‌اش حاضر است سی میلیون نفوس ما را قربانی کند. درامه خجالت‌آور نشست‌های دوحه با مسخره‌گی های روزانه‌اش وجدان جمعی مردم ما را آزار می‌دهد. اکنون نسل دوم جنایتکاران و ناقضان حقوق بشر رفته اند تا روی سرنوشت ما چانه زنی کنند.

‍سلسله جنایت با کودتا ۷ ثور شروع گردید، سپس تنظیم‌ها و بعد وحوش طالبی ددمنشانه به آن ادامه دادند، اما تا اکنون با گذشت سال‌ها بانیان جنایت و بربادی افغانستان نه تنها محاکمه نشده اند، بلکه در دوره‌های مختلف جذب نظام‌های حاکم و پوشالی شده و به شکل دیگری به مکیدن خون مردم ادامه دادند. آنان درهم‌آغوشی با تکنوکرات‌های برگشته از غرب زیر پرچم امریکا طی دو دهه گذشته بر سرنوشت ما حاکم چنگ انداختند که در نتیجه وطن ما روزتا روز در موج وحشت و خونریزی و بدبختی‌های گوناگون فرو می‌رود.

‍هموطنان عزیز، همه باور داریم که یگانه راه رسیدن به صلح و رفاه، تامین عدالت است. خانواده‌های قربانیان و انسان‌های شرافتمند این سرزمین می‌توانند با متشکل شدن در محور این خواست اساسی، همدست شده در مقابل این درندگان ایستادگی کرده خواست بر حق شان را برای دستیابی به عدالت، عملی نمایند. تجربه تاریخ تمام دنیا نشان می‌دهد که هیچگاه صلح به قیمت قربانی کردن عدالت بدست نمی‌آید!

‍انجمن اجتماعی دادخواهان افغان

‍ 20 قوس 1399 (10 دسمبر 2020)