‍با کودتای هفت ثور 1357 سیهروزی ملت ما آغاز شد. در جریان حاکمیت دولت دست‌نشانده خلق و پرچم روشنفکران مترقی و وطندوست، بخصوص معلمین، محصلین، استادان پوهنتون، شاعران، نویسندگان و... در پولیگون‌های پلچرخی زنده به گور گشتند، و یا به خیل ناپدیدشدگان و زندانیانی پیوستند که مدت‌ها شکنجه‌های طاقت‌فرسا را از سر گذشتاندند.

‍با متلاشی شدن دولت پوشالی خلق و پرچم، در هشت ثور 1371 تنظیم ها وارد کابل شدند. از آنجایی که هیچ یک از این مزدوران در تقسیم قدرت و چوکی باهم جور نیامدند، به خاطر غصب امتیاز و موقف، از هیچ ددمنشی‌ای ابا نورزیدند. قصه‌های تکان‌دهنده تجاوز بر طفل هفت ساله و مادر هفتاد ساله، چور و چپاول داریی‌های عامه و مناطق ملکی، قتل‌عام افشار، سینه بریدن زنان، میخ بر فرق کوبیدن، آوارگی و کشتار هفتاد هزار بیگناه، هرگز از خاطره کابلیان محو نمی‌گردد.

بعد از یازدهم سپتامبر، از برکت امریکا این جانیان بار دیگر در پست‌های بلند دولتی نصب و تا امروز در ناامنی، قاچاق، فساد، اختطاف و کشتار و دامن زدن اختلافات شدید قومی و مذهبی دست بالا دارند.

‍هموطنان عزیز !

‍امریکا باز هم زیر نام "صلح" طالبان را در دولت می‌گنجاند که یقینا هیچ پیامد مثبتی برای سرزمین ما نخواهد داشت چون طالبان در آدمکشی و انتحار برادران خونی تنطیم‌ها اند.

‍تا زمانی که زن و مرد از همه ملیت‌ها و مذاهب کشور علیه این متخلفان و غاصبان همصدا و متحد نشویم و عدالت تامین نگردد، بهروزی، امنیت و ترقی میسر نخواهد بود.

چنانچه "انجمن اجتماعی دادخواهان افعان" همواره گفته است صلح با قربانی کردن عدالت، پایدار نخواهد ماند. مردم ما عاملان خونریزی و بدبختی را نه می‌بخشند و نه فراموش می‌کنند!