درست ۲۳ سال پیش در همین روز ۱۷ سرطان ۱۳۷۲، ۱۸ محرم ۱۴۱۴، ۸ جولای ۱۹۹۳، در یک صبح دم کابل به خون نشسته، کابل زیر سیطره نیروهای کوردل و جنایت پیشه مجاهدین، کابل درگیردر اوج سگ جنگی جهادی، در حالیکه خورشید کمرنگ تن زخمی کابل را داشت گرم میکرد، برادرم لعل محمد جان بلخی توسط دد منشان جهادی با فیر هدف مند یک شاجور مرمی "کلاش" (کلاشنکوف) از میان یک موتر والگای "قلفک چپات" به پشتش در منطقعه دهمزنگ کابل- کوچه سفارت پولند مقابل مرکز کلتوری اتحادشوروی- کشته شد در حالیکه با خود نان گرم را که چند لحظه قبل از نانوایی خریده بود به خانه میبرد. برادرم لعل محمد جان نه نظامی بود، نه کدام مجاهد مخالف ونه مسلح و هرگز هم مسلح نبود ودر هیچ زمانی. به معنی کامل یک شهروند یا فرد ملکی بود. از نگاه اخلاق و روش یک پدر نمونه، یک برادر عزیز و دلسوز، یک رفیق خوب، یک آنسان که هرگز در طول حیاتش به کسی، حتی زنده جانی ضرر مستقیمش نرسیده بود. درس و تحصیل را دوست و می نوشت و ژورنالیست بود.

هیچ دلیل که بر اساس آن ۱درصد کشته شدن هدف مند او توجیه شود وجود ندارد مگر اینکه ۱۰۰ در ۱۰۰ بر دد منشی نیروهای جهادی تکیه کنیم. لعل جان من کشته شد. ملای مسجد نزدیک خانه که شاهد مساله بود برایم قصه کرد که وقتی آن نامردان بر او فیر کردن از تخته پشتش دود با خون بیرون فواره میزد و قد بالایش به زمین افتید. وقت جان دادن پاهایش را به زمین می شقید و .هردو کُری پایش شاریده بودند. ملا گفت وقتی من رسیده بودم هنوز جان داشت. از او خواستم تا کلمه اش را بخواند و خواند و چشم هایش به سوی آبی ترین آسمان باز ماند ومن چشمهایش را بستم

کشته شدن لعل محمد جان شهید نه سر آغاز کشته شدن مردم ما بود نه سر انجام کشته شدن مردم ما بدست ددان جنایتکار. اما من دیگر میدانم تمام بیگناهان که کشته شدند برادرم بودند و هر کسی که کشته میشود برادرم لعل جان هستند. هر کسی که زمینه جنایت پیشگی و جنایت کاری و جنایت کار پروری را مساعد می سازد دشمن مردم من و برادران و خواهران و فرزندان من هستند. هر یتیم که پدر یا مادر شان بدست این جنایتکاران و دد منشان کشته شده اند برای من تهمینه جان و الهه جان استند- دو یتیم برادرم و هر بیوه زن زجر دیده را که می بینم برایم حفیظه جان هستند همسر زجر دیده لعل جان شهید.

انجمن اجتماعی دادخواهان افغان
۱۰ اسد ١۳٩۵ (۳۱ جولای ۲۰۱۶)