‍در جمع حاضر در این برنامه، تقریبا هر یک درد و رنج از دست دادن عزیزانی را با خود حمل می‌کنیم و با حضور در پولیگون یاد آن جوانان رشید ما مه بوسیله نوکران خلقی و پرچمی روس تیرباران شدند،‌ بار دگر تازه می‌شود. تنها نشان مانده از آنان تپه‌‌های خاکی اطراف این محل است که دسته‌دسته انسان‌های روشنفکر و وطندوست در آن خفتند. قهرمانانی که عزم، اراده و جانفشانی آنان در راه میهن و آرمان‌های‌شان برای نسل ما و آیندگان مایه الهام است.

‍از حاکمیت کودتاگران ۷ ثوری چند دهه می‌گذرد، اما تا کنون بانیان جنایت و بربادی افغانستان نه تنها محاکمه نگردیده بلکه در دوره‌های مختلف و با نظام‌های حاکم سازش نموده و به شکل دیگری به مکیدن خون مردم ادامه داده‌اند. این قاتلان در هم‌آغوشی با جنایتکاران تنظیمی و‌ طالبی زیر پرچم امریکا طی دو دهه گذشته بر سرنوشت ما حاکم بوده‌اند.

‍نهادهای نمایشی مدعی عدالت و حقوق بشری تنها در سطح ان‌جی‌اوهای معاش‌خور و پروژه‌گیر عمل نموده و هیچ کاری در جهت به محکمه کشانیدن جنایتکاران و ناقضان حقوق بشر انجام نداده‌اند.

‍از حکومت پوسیده غنی-عبدالله نمیتوان انتظار تامین عدالت را داشت. آنان خود چنان در لجن غرق اند که حتی فکر رسیدگی به چنین مواردی ذهن بیمار شان را نمی‌آزارد. خود و حلقات اطراف آنان بخشی از ماشین جنایت در گذشته و یا حال بوده و هیچگاه نمی‌گذارند تا قدمی جدی در زمینه برقراری عدالت و محاکمه ناقضان حقوق بشر برداشته شود.

‍هموطنان عزیز، همه باور داریم که یگانه راه رسیدن به صلح و رفاه، تامین عدالت است. خانواده‌‌های قربانیان و انسان‌های شرافتمند این سرزمین می‌توانند با هم همدست، در مقابل این درندگان ایستادگی کرده، و خواست بر حق شان را برای دستیابی به عدالت، عملی نمایند.

‍تجربه تاریخ تمام دنیا نشان می‌دهد که هیچگاه صلح واقعی با قربانی ساختن عدالت بدست نمی‌آید!