‍به تاریخ ٢١ جدی ١٣٩٩ بازماندگان قتل‌عام یکاولنگ به مناسبت بیستمین سالیاد این فاجعه دردناک محفل یادبودی در تالار "کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان" در کابل برگزار نمودند که علاوه بر نمایش فلم مستندی تهیه شده توسط "انجمن اجتماعی دادخواهان افغان"، خانم ویدا احمد نیز سخنانی‌ ایراد نمود. که متن کامل آن را درینجا به نشر می‌رسانیم.

‍دقیقا بیست سال قبل، در نوزدهم جدی، ۳۰۰ تن از مردان بیگناه یکاولنگ توسط طالبان ددمنش و دون صفت قتل عام گردیدند. این یکی از خونین ترین روزهای تاریخ معاصر کشور ماست که هیچگاه فراموش نخواهد شد.

‍جنایات طالبان در جریان امارت شان تنها به قتل عام جوانان و نوجوانان یکاولنگی خلاصه نمی شود. عین خونریزی را در مزار مرتکب گردیدند، زمین ها و خانه های مردم شمالی را سوزاندند؛ مانع اشتغال و رفتن زنان به مکتب شدند؛ در محاکم خودسر به قطع دست و پای دستگیرشدگان پرداختند؛ استدیوم ورزش کابل را به کشتارگاه تبدیل نمودند؛ هنوز مرد و زن افغان درد و توهین شلاق طالبان را بعلت نداشتن چادری یا ریش دراز فراموش نکرده اند....

‍در نزدیک به بیست سال گذشته پس از یازدهم سپتامبر و سقوط دولت وحشی طالبی و نصب رژیم‌پوشالی کرزی، طالبان تروریست به دلیل‌ حمایت نظامی و مالی ایران، پاکستان، عربستان، امریکا و غیره کشور ها روز تا روز قدرتمند شده اند.

‍از چهار دهه بدیسنو، در کنار جنایتکاران خلقی و پرچمی و تنظیمی، طالبان نیز در ریختن خون بیگناهان افغان دست بالا داشته اند.

‍خون هزاران کودک و مرد و زن این سرزمین به بهانه های مختلف و بسیار به آسانی به زمین ریخته شده است. به درستی مردم ما می گویند که در افغانستان امروز که سایه ی مرگ در هر کنار آن در گردش است، اگر زنده بمانیم از روی تصادف است.

‍اما کاش ناامنی یگانه درد مردم بینوای ما میبود. فقر، بیکاری، بیخانمانی، انتحار، انفجار، ترور های هدفمند، فساد، مواد مخدر و دهها مصائب دیگر گلوی هزاران هموطنان ما را فجیعانه میدرد.

‍در کنار سایر مسایل امسال آفت کرونا نیز دامن گیر مردم ما شد. حتی مرضی با این خطرناکی برای بشر، برای تعدادی از جنایتکاران در دولت فاسد تبدیل به یک تجارت شده و پول های کلانی را به جیب زدند. از سالیان متوالی افعانستان در صدر لیست کشورهای فاسد جهان به شمار رفته و اگر افرادی آنرا افشا ساخته و تلاش ورزد از آن جلوگیرند، به شکلی از اشکال سرکوب می گردند.

‍دولتی کزری و و رژیم ع و غ بر سیهروزی های مردم ما افزده و روشن است که یک دولت وابسته که عمدتا به اتکای خارجیان و حمایت جنگسالاران روی کار آید به هیچ وجه درمانگر آلام ملتش نمیباشد.

‍به همین دلیل است که بخاطر حفظ و منافع خود، دولتی که ملیونها دالر از جامعه جهانی دریافت نمود و به اصطلاح خاک وطن را زیر نام پیمان امنیتی فروخت، به هر معامله و سازش تن میدهد: از تصویب قانون عفو و خودبخشی جنایتکاران تا رهایی ۵۰۰۰ تروریست طالب.

‍به همین دلیل است که شاهدیم از یک طرف طالبان با برادران سکه و نو برآمد شان داعش هر روز در کابل و ولایات جان هموطنان بی گناه ما را می گیرند و از طرف دیگر دولت فاسد غنی با همدستی امریکا به جای به محکمه کشانیدن این جانیان، خون های ریخته شده عزیزان ما را نادیده گرفته و به معامله ننگین زیر نام صلح تن میدهند.

‍هیئت مذاکره کننده که هر یک فراوان امتیاز و معاش های بلند بدست میاورند چه بهایی به زندگی و خون نونهالان وطن ما قائل اند چنانچه به پیوستن طالبان به دولت ولو زیر هر نام و با هر ساختاری، تروریستان و چپاولگران امتیازهای بیشتری به چنگ آورده و به هر جنایت علیه افعانستان ادامه می دهند.

‍حضار گرامی،

‍برقراری امنیت و رفاه در یک کشور نامحتمل نیست اما یقینا که قربانی طلب است. اما به هیچ قیمت عدالت نباید قربانی صلح گردد. یگانه راه صلح حقیقی و پایدار، محاکمه رهبران جنایتکار چهار دهه اخیر و برقرای عدالت است و این بدست آمدنی نیست مگر از راه همدستی و همسویی ملیت ها و افشار مختلف افعانستان و بخصوص بازماندگان و خانواده های قربانیان.

‍به امید روزی که کشور مستقل و امن و مرفه داشته باشیم.