گزارش سایت «بی بی سی فارسی» از تظاهرات انجمن:

صدها نفر در کابل با شرکت در یک راهپیمایی، خواستار محاکمه "جنایت کاران جنگی و ناقضان حقوق بشر" در افغانستان شده اند

انجمن اجتماعی دادخواهان افغان که از این تظاهرات را راه اندازی کرده بود، می گوید برخوردهای مصلحتی در زمینه اجرای عدالت در مورد جنایت کاران جنگی، باعث بحرانی شدن وضعیت در افغانستان شده است.

تظاهرکنندگان که در برابر نمایندگی سیاسی سازمان ملل متحد در کابل تجمع کرده بودند، با صدور قطعنامه ای خواستار برگزاری دادگاه های ویژه ملی و بین المللی برای محاکمه عاملان نقض حقوق بشر در افغانستان شدند.

حالا دیگر سنگ و چوب وطن ما و رسانه‌های داخلی و خارجی و طفل و جوان و پیر وطن ما از موجودیت بحران عمیق و گسترده در وطن، از ناامنی، گرسنگی، گرانی، حق تلفی و بی‌عدالتی، جنایت، فساد، زورگویی و ناکامی کامل و مافیایی شدن تمام دم و دستگاه دولت سخن می‌گویند.

قرار است آقای کرزی برای رفع این بحران چند جانبه در جلسه دیگری به نام «اجلاس پاریس» شرکت کند و دست کمک به جان دراز نماید تا اگر بتواند ازین مخمصه نجات یابد.

به فرض آقای کرزی این بار هم با تردستی توجه جهانیان را به خود جلب نماید و با دستان پر و وعده 50 ملیارد دالر کمک‌های جهانی به وطن برگردد، نه تنها کوچکترین دردی از دردهای ملت مداوا نمی‌شود که مصائب و رنج هموطنان ما ابعاد و اشکال فاجعه‌بارتری خواهد گرفت. زیرا دلیل این همه نابسامانی‌ها در کشور کمبود پول و عدم حمایت بین‌المللی نیست، مشکل اصلی افغانستان موجودیت دم و دستگاه و سیستم فاسد و بی‌کفایتی است که نتوانسته عدالت را در کشور تامین نماید.

از تاریخ اول الی سوم عقرب ۱۳۸۷ (۲۰ الی ۲۲ اکتوبر ۲۰۰۸) محکمه اسدالله سروریجلاد اگسا در کابل برگزار شد. اسدالله سروری در زمان حکومت نورمحمد تره‌کی رییس سازمان استخباراتی آن دور، اگسا، بود. تحت رهبری وی هزاران تن از روشنفکر و مردم عام زندانی و شکنجه و بدون محکمه و جرمی سر به نیست شدند. حدود دو سال قبل سروری در محکمه جرایم داخلی و خارجی مربوط محکمه ابتداییه محاکمه شد و به اعدام محکوم گردید. بعداً به دلایل نامعلوم و احتمالا ساخت و پاخت‌های پس پرده دوسیه سروری از محکمه متذکره به محکمه استناف نظامی منتقل شد.

به تاریخ اول عقرب ۱۳۸۷ محکمه استناف نظامی می‌خواست بدون سر وصدا و به صورت غیرعلنی محکمه نهایی وی را آغاز نماید ولی خوشبختانه نماینده‌ی «انجمن اجتماعی دادخواهان افغان» و جمعی از قربانیان از آن اطلاع یافته و موفق به شرکت در روز دوم و سوم محکمه گردیدند تا فریاد شان را بلند نمایند. وقتی یکی از کارمندان باصلاحیت محکمه متوجه کمبود شرکت کنندگان شد به زیردستانش دستور داد تا کارمندان بخش‌های دیگر محکمه حضور یابند و چوکی‌ها را پر کنند تا در تلویزیون‌ها جریان پرمضحکه محاکمه عادی جلوه کند!

بعد از سه روز، محکمه استناف نظامی، سروری را به جرم توطئه علیه دولت اسلامی افغانستان در سال ۱۳۷۱ و جنایاتش در زمان ریاست اگسا به 19 سال حبس محکوم نمود و این درحالی بود که همزمان پرویز کامبخش که هیچ جرمی جز آزادیخواهی ندارد به بیست سال حبس محکوم شد و چندی قبل یک هموطن معصوم ما را به جرم دزدیدن یک بوجی آرد در کابل محکمه علنی کردند. مقایسه این سه دوسیه به خودی خود میزان بی‌عدالتی و دست بالای جنایتکاران در محاکم کشور را به اثبات می‌رساند.

هموطنان عزیز و داغدیده،

امروز ما این جا گردهم آمدیم تا روز جهانی حقوق بشر را در اعتراض به نقض اسفناک حقوق بشر در کشور ما، برگزار نماییم. ما در افغانستان شاهد ادعاهای بلند و بالا از حقوق بشر، حقوق زن و عدالت هستیم اما متاسفانه واقعیت چیز دیگر است. هنوز ما شاهد پامال شدن فاحش حقوق بشر در اکثر نقاط کشور هستیم؛ هنوز خشونت علیه زنان به فجیع ترین شکل آن در سراسر کشور روان است؛ هنوز کودکان و زنان کشور ما هر روز در معرض ربوده شدن و تجاوز قرار دارند؛ فساد اداری در افغانستان در اوج خود است و کشور را در صدر لیست کشورهای فاسد جهان نشانده است؛ هنوز با وجود سرازیرشدن بلیون‌ها دالر کمک، فقر در سرتاسر این سرزمین بیداد می‌کند؛ هنوز روزانه صدها هموطن بیگناه ما در اثر حملات انتحاری و یا بمباردمان نیروهای خارجی جان خود ا از دست می‌دهند. و اما دلیل آن همه مصایب و تیره‌بختی‌ها در چیست؟

زیرا از تامین عدالت در افغانستان خبری نیست؛ کسانی که دست شان به خون هزاران انسان این مرز و بوم آغشته است در پست‌های دولتی لمیده اند و امروز قدرت فراوان‌تر برای انجام جنایت دارند. مردم رنجدیده کشور ما اعم از زن و مرد، پیر و جوان می‌دانند که تا زمانی که جنایتکاران جنگی به میز محاکمه کشانیده نشوند، و بازپرسی از گذشته خونبار شان انجام نگیرد استقرار عدالت واقعی ممکن نیست. تعدادی از افراد دم غنیمت جو همیشه زیر نام «وحدت ملی» و شعارهایی از نوع «گذشته را فراموش کنیم» را سر می‌دهند که دقیقاً به مانند نمک پاشیدن به زخم قربانیان و داغدیدگان می‌باشد. این یک حکم تاریخ است که ما بدون جمعبندی از گذشته نمی‌توانیم حال خود را تصمیم گیریم و آینده را رقم زنیم.

Dear and mournful compatriots,

Today we have gathered here to celebrate International Human Rights Day in objection to woeful breach of human rights in our country. In Afghanistan, we are witness of massive claims of human rights, women rights and justice but unfortunately the reality is different. Still we are witness of clear violation of human rights in most parts of the country; violence against women is still going on in all over the country with its tragic form; the women and children of our country are still at the risk of being kidnapped and raped; corruption in Afghanistan is in its peak and has placed the country at the top of the list of most corrupted countries; despite cascading of billions of dollars aid, the poverty is out crying in the whole country; still hundreds of our innocent compatriots are loosing their life daily due to suicide bombings or bombardments by foreign troops. But what is the cause for all these catastrophes and adversities?

ګرانو او غمځپلو هیوادوالو!

مونږ نن دلته سره راغونډ شوی یو ترڅو په خپل هیواد کې د بشری حقونو خواشینوونکو ځپنو باندې د اعتراض په توګه د بشری حقونو نړیواله ورځ ولمانځو. مونږ په افغانستان کې د بشری حقونو٬ د ښځو حقونو او عدالت دغټوِټو ادعاګانو شاهدان یو خو له بده مرغه چې واقعیت بل ډول دۍ. لااوس هم مونږ په خپل هیواد کې د بشری حقونو د بېساری تر پښو لاندې کیدلو شاهدان یو؛ لااوس هم په ټول هیواد کې پر ښځو باندې تاوتریخوالۍ په ډیرې ناوړې بڼې روان دۍ؛ لااوس هم د مونږ د هیواد ښځې او ماشومان د تښتونې او تیری له خطر سره مخامخ دی؛ په افغانستان کې اداری فساد ډیر اوچت دۍ او هیواد ته یې د نړۍ د فاسدو هیوادونو د لست په سر کې ځای ورکړۍ دۍ؛ لااوس هم د بلیونونو ډالرو مرستې ترلاسه کیدلو سره سره٬ نیستمنی ددې ټاټوبی په ګوټ ګوټ کې خوره ده؛ لااوس هم هره ورځ د مونږ په سلګونو بې ګناه هیوادوال د ځان مرګی بریدونو یا د بهرنیو ځواکونو د بمباری له امله خپل ژوند د لاسه ورکوی. خو د دې ټولو مصیبتونو او بدمرغیو دلیل په څه کې دۍ؟

دادۍ چې په افغانستان کې د عدالت پلی کیدل نه ترسترګو کیږی؛ هغه کسانو چې لاسونه یې ددې ټاټوبی د زرګونو انسانانو په وینو لړلی په دولتی څوکیو باندې خیټې اچولی او نن د لا زیات جنایت ترسره کولو لپاره تر پخوا ډیر ځواکمن دی. د هیواد ربړیدلی خلک٬ ښځې او نارینه٬ ځوانان او بوډاګان پوهیږی چې ترڅو جګړه ایز جنایتکاران د محاکمې میز ته راونه کاږل شی او د دوی د تیرې خونړۍ دورې پوښتنه ونشی د رښتینی عدالت ټینګیدل ناشونۍدۍ. ځینی فرصت طلبه کسان د "وحدت ملی" په نوم د"تیر په هیر" شعارونه اوچتوی چې ریښتینې مانایې د قربانیانو او غم ځپلو په ټپونو باندې مالګه شیندل دی. دا د تاریخ حکم دۍ چې ترڅو د تیر وخت کړو وړو ته کره کتنه ونکړو نه د اوس مهال په اړه پریکړه کولای شو او نه خپله راتلونکې انځورولای شو.

Honorable compatriots,

Today, 10th December, falls on International Human Rights Day, that if it is not linked to renewal of commitment for certainty of real justice in all over the world and especially in our country, then it will be useless to celebrate it.

Since last thirty years human disaster is going on in our country and its dimensions aren’t concluded in this point that in this duration injustice and aggression of human rights has been experienced on our people, more dreadful disaster that has taken place in few countries of world, is that the perpetrators of these betrayals and crimes have been placed in high governmental posts and are governing on our people. That is why we don’t have even little hope from this government for certainty of justice.

دادخواهی مردم پروان برای محمد حضور که توسط نیروهای امریکایی کشته شد.

دوشنبه (۹ حمل ۱۳۹۵- مطابق ۲۸ مارچ ۲۰۱۶) صدها تن از مردم ولسوالی بگرام ولایت پروان بعد از کشته شدن محمد حضور ۲۲ ساله دست به تظاهرات زدند و خواهان محاکمه عاملان قتل این جوان شدند.

محمد حضور هنگامیکه در منطقه «بخشی خیل» ولسوالی بگرام مصروف کار بر سر زمینش بود هدف گلوله های پی در پی نظامیان امریکایی قرار گرفت و جان داد. تظاهر کنند گان هشدار دادند که:«اگر دولت به این قضیه رسیدگی نکند مردم خود از این حادثه بازخواست خواهند کرد.»